विद्यापीठातील नकलाकार

विद्यापीठात "गोखले' नावाचे एक नकलाकार आहेत. तशी त्यांची नेमणुक "उपकुलसचिव' म्हणून झाली आहे. पण आपल्या भन्नाट नकलांनी त्यांनी विद्यापीठात नावलौकीक प्राप्त केला आहे. विद्यापीठातील सहकाऱ्यांचे मनोरंजन करण्यात ते चांगलेच पटाईत आहेत. व्हीसी (व्हीस्की नव्हे) आणि येडी (दोन नंबरवाले) यांच्या दरबारतही त्यांनी आपल्या नकलांची अनेकदा झलक पेश केली आहे. आम्ही त्यांना पहिल्यांदा भेटायला गेलो तेव्हा, या गुणी कलाकारांबद्दल आम्हाला काहीच कल्पनाच नव्हती. (अरेरे किती आमचे हे अभागीपण !)गोपाळ कृष्ण गोखले, अरविंद गोखले अशा विद्‌वानांच्या यांदीतील हे अजून एक "गोखले' असावेत. किमान रानडे, पेठे, कर्णिक (मुग्धा किंवा शशिकांत), पेंडसे, राजहंस, गणाचारी यांच्यापैकी कुणाचे तरी ते नातलग नक्कीच असावेत याची आम्हाला मनोमन खात्री होती. किमान चार - पाच तरी पीएचडी त्यांनी सहज मिळविल्या असतील याबद्दल आम्हाला यत्कींचितही शंका नव्हती. आश्‍चर्य याचेच होते की, नावापुढे ते "डॉ.' (डॉग नव्हे डॉक्‍टर) का लावत नाहीत.

मनोभावाने आम्ही त्यांना भेटावयास गेलो. दरवाजातून डोकावून आदबीने विचारले,
सर, आत येऊ का ?
नको... गोखल्यानीं ठसक्‍यात सांगितले.
सर, जरा कामं होतं.
कसंनुसं तोंड करीत ते म्हणाले, या !
आम्ही आदरयुक्त अवघडलेल्या अवस्थेत समोरच्या खूर्चीत बसलो. एव्हाना त्यांनी घेतलेल्या "पंचामृताचा' सुगंध आमच्या नाकापर्यंत येऊन पोहचला होता. येताना रस्त्यातील एखाद्या मंदिरात हे "पंचामृत' मिळाले असावे, असा पुज्यभावे विचार आमच्या मनाला स्पर्शून गेला. आमचे गाऱ्हाणे मांडणार तेवढ्यात त्यांनी प्रवचन सुर केले.
आपल्या समाजातील लोकांनी पुढे गेले पाहीजे. शाहू, फुले, आंबेडकर यांचा वारसा जपला पाहीजे.......! आमची बोबडी वळणेच आता बाकी राहीले होते.

त्यांचे प्रवचन संपण्यापूर्वीच आम्ही बाहेर पडलो...मोबाईल वरुन इकडे तिकडे फोन केले. त्यानंतर समजले. त्यांनी बारसे घालून गोखले हे आडनाव धारण केले आहे.

मोबाईल बंद करणार एवढ्यात पलिकडच्या आवाजाने सांगितले, ते गोखले....कन्नड भाषिक आहेत....!

साऊथ इंडियन खाना

विद्यापीठात सध्या साऊथ इंडियन डिशेसची चांगलीच चलती आहे. खुद्द व्हीसींनाच (व्हीस्की नव्हे) साऊथ इंडियन डिशेसची चटक लागली आहे. इडली, डोसा, वडा - सांबर या डिशेस बहुधा त्यांना आवडत असाव्यात, पण छ्या ! यापैकी काहीच नाही. ते तर भलत्याच डिशेसच्या प्रेमात पडले आहेत.

खरंतर आपण मराठमोळी माणसं....पुरण पोळी, चपाती भाजी आणि खुपच झालं तर चटणी - भाकरी अन्‌ सोबत कांदा. हेच खाणं आपल्या पचणी पडणार. पण व्हीसींना साऊथ इंडियन डिशेस भलत्याच स्वादिष्ठ वाटू लागल्याबद्दल विद्यापीठातील तमाम मराठी जनांना काळजी वाटायला लागली आहे. विष्णू नंदा मगरे यांचा जीव अगदी कासावीस होऊ लागला. आपण कॅन्टिन कमिटीचे प्रमुख असल्याचा त्यांना साक्षात्कार झाला, अन्‌ ते हलत डुलत "येडींकडे' गेले.

काळजीच्या सुरात त्यांनी "येडींजवळ' व्हीसींच्या साऊथ इंडियन प्रेमाबद्दल गाऱ्हाणे गायले.
येडी कुरकरले, त्यांना मराठी नको आहेत, मग आपण कशाला चिंता करायची ?
मग आपलं कसं होणार ? : विष्णू नंदा.
""वळसे - पाटलांची माझ्यावर कृपा आहे, तोपर्यंत मला काही चिंता नाही. तुमचं तुम्ही बघा "" असं सांगत येडींनी विष्णू नंदाना पिटाळले.
आपल्याला कुणी वालीच नाही, पुन्हा कीर्तीची वाट धरलेली बरी..असं पुटपुटत (येडींना ऐकू जाणार नाही अशा आवाजात) ते निघून गेले.

एव्हाना, व्यंकटेशकुमारची गडबड चालू झाली होती. सकाळी सकाळीच त्याने बाजारातून दूधाची एक पिशवी, दोन तीन प्रकारच्या (साऊथ इंडियन) भाज्या बंगल्यावर आणून ठेवल्या होत्या. व्हीसी साहेबांचे इस्त्रीचे कपडेही त्याने आणले होते. साहेबांची आंघोळ होईपर्यंत त्याने आंबेडकर भवनकडे धाव घेतली. व्यंकटेशच्या अगोदरच पद्‌नाभन आपल्या कार्यालयात हजर होते. कसल्या तरी फायली उलट्या पालट्या करण्यात ते गुंग होते. पद्‌नाभनकडे पाहत व्यंकटेशने स्मितहास्य केले, आणि तो सरळ व्हीसींच्या केबिनमध्ये घुसला.
त्या (मराठी) शिपायाला दरडावल्याचा राग आला.पण काय करणार ?
अडला नारायण मद्राशाचे पाय धरी, अशी त्याची अवस्था झाली.

तिकडे डॉ. शिवारे (एमपीएससीवाले) हिंदुजात न जाता विद्यापीठात जाण्याची तयारी करत होते. व्हीसींचा मोबाईल काही केल्या लागत नव्हता, म्हणून त्यांनी व्हीसींच्या कार्यालयातच फोन लावला.
टेबलावर रिंग वाजताच व्यंकटेशने पुढे होऊन फोन उचलला.
"" हालो...मी सिवारे बोलतोय, यंकट का तू (व्यंकटेशच्या आवाजावरुन त्यांनी ओळखले होते.)
व्यंकटेश : येस...! वॉट हॅप्पन ?
आरं बाबा मै बहुत टाईमसे व्हीसीसाब को मोबाईल लगाने की कोसिस कर रहा हू . कहा है वो ?
व्यंकटेश : अSSS आज ते येणार नाहीत.
डॉ. शिवारे : आरंपण त्ये मला आज भेटणार व्हते.
वेंकटेश : बट, ओ नही आनेवाले है.
काय पिढा आहे ही..अस ंपुटपुटत शिवारेंनी फोन ठेवून दिला.

एवढ्यात व्यंकटेशचा मोबाईल वाजला. मोबाईलवर व्यंकटरमनींचे नाव बघून (प्रभारी) त्याला प्रसन्न वाटलं.
कॉल रिसीव्ह करुन तो म्हणाला : यन्ने, गुड्ड मॉर्निंग !
पलीकडून : व्यंकट्‌अ, व्हीसी आये क्‍या? मै एक घंटा देरसे आनेवाला हूॅ , इसलिए पुछा!
आपल्या माणसाला आपणच सांभाळले पाहिजे, अशी भावना मनात ठेवत व्यंकटेश म्हणाला,
हा ओ आनेवाले है, लेकिन आप चिंता मत करो मै बता दूंगा उनको. और जरा जल्दी आने की कोशिश करो..आपनी मिटिंग है ना आज

व्यंकटेशची धांदल चालूच होती. त्याने इकडेतिकडे (व्हीसींच्या ऑफिसमधून फुकटातले) फोन फिरवायला सुरवात केली. पार्वती व्यंकटेश, जोस जॉर्ज या सगळ्यांनी लवकर वेळेत पोहोचावे म्हणून त्याची खटपट चालू होती. नंतर अभय पेठे, प्रकाश वाणी, संदीप सहारे यांच्यासोबत 1 वाजता व्हीसींची मिटींग ठरली असल्याने त्या अगोदरच त्याला आपली बैठक उरकून घ्यायची होती. शिवाय एक वाजताच त्याला एक महिला पत्रकारही भेटायला येणार होती.

मिटींगचा विषय होता, "सुवर्णअण्णा व त्याचे पुनवर्सन.'